Mijn Vader IM

Een eerste drieluik van mijn vader. Joseph Petrus Johannes Schwegler, geboren 26 januari 1931, overleden 4 juli 1987. Hij is opgegroeid als jongste in een gezin met 10 kinderen. Van zijn carriere heb ik alleen meegemaakt dat hij fietsenmaker was.

Uit het huwelijk zijn vier kinderen geboren waarvan ik de jongste ben. De oudste is Theo (1953), toen kwam Arnold (1955), daarna volgde Trudy (1957). Uit deze vier kinderen is ook weer nageslacht geboren. Arnold kreeg twee zonen, Rob en Tim. Trudy kreeg samen met Frans een zoon en een dochter, Paul en Lindsey. Ik kreeg een zoon en een dochter Jody en Remy.

Drinken op straat? Ja, tijdens de wijnfeesten is dat heel normaal. Ik weet niet meer hoeveel keer mijn vader en moeder exact heen zijn geweest, maar meer dan 10 was het zeker. Een heel jaar werd ernaar toegeleefd, naar dat ene weekend in Duitsland. Lekker feesten en de boel de boel laten.

Ook de voetballerij was heel belangrijk in het leven van mijn vader. Elke zondag was hij te vinden op het voetbalveld en ik ging altijd met hem mee. Dan mocht ik ook een slokje bier. Op de foto staat het team dat door mijn vader tot een kampioenschap is geleidt.

De drie kereltjes op de laatste foto en dan zeker de middelste speelden de laatste jaren een grote rol in het leven van mijn vader. Het zijn z'n eerste drie kleinkinderen en de enigste drie die hij gekend heeft. Van links naar rechts, Tim, Rob en Paul. Rob is de oudste en ook nog eens geboren op mijn vaders verjaardag.

Deze plek is heel belangrijk voor mij geworden. Het was vaderdag 1987, ik had getwijfeld of ik heen zou gaan. Aangespoord door een vriendin "je hebt hem nog", gingen we toch die kant op. We deden nog een lopie en kwamen daar aan de overkant van het water terecht waar we samen een peukie hebben gedaan. Het bleek onze laatste dag samen geweest te zijn. Els, bedankt zonder jou had ik dit niet gehad.

Papa,

Waarom heeft u mij verlaten

Waarom heeft u mij dat aangedaan

Heeft u dan niet in de gaten

Dat sindsdien in mijn leven alles is mis gegaan?

Ik weet niet eens of ik het u verwijt

Maar het is voor mij een vaststaand feit.

Kort na zijn overlijden was ik zwanger, jaren later zat ik nog altijd met onverwerkt verdriet. Daaruit is dit gedichtje ontstaan.

Al is het nu 14 * jaar geleden, het gemis blijft. En ik blijf mij afvragen of mijn leven een ander beloop had gekregen als........... 

Ik had mijn kinderen graag zo'n opa gegund.......

En ik mis best een plekje om heen te gaan. Om nog even "samen" te roken en te "praten". Hij is niet meer bij ons maar........

........... hij blijft MIJN VADER

* bij de remake van mijn website is het 25 jaar geleden. 

En dan is er nu ruimte voor herinneringen....... 

Maar wat moet ik dan schrijven, want het gaat dan vooral om gevoel en sfeer. Ik zal proberen om dat zo goed mogelijk weer te geven.......

Mijn vroegste herinnering is denk ik dat ik naar kleuterschool moest en ik wilde niet. Op zijn vrije dag droeg mijn vader mij erheen. In zijn leren jas. Hij gaf mij dan af aan de zuster die al in de deuropening op mij stond te wachten.

Toen wij klein waren at mijn vader altijd later, hij was laat thuis en wij konden dan op tijd naar bed. Dan ging ik altijd om een hapje bedelen, vooral op maandag....... dan kreeg hij nog een stukje vlees. 

Mijn vader zat op een klaverjasclub....... met de kerst bracht hij altijd prijzen mee naar huis en dan mochten we gewoon midden in de nacht ons bed uit om te kijken. 

Hij bracht mij ook altijd naar bed, want hij kon veel beter de dekens instoppen dan mijn moeder. 

In de vakantie gingen we altijd dagjes weg met de auto....... en mijn vader...... die wist OVERAL de weg. 

Hij had een hekel aan telefoons, wilde er zelf geen een, maar toen we net een aansluiting hadden en de telefoon deed het niet..... toen was hij toch boos!

Als hij boos was kon hij vloeken als de beste....... Dan kroop ik altijd weg, want ik moest dan lachen.... niet omdat het leuk was, meer van de zenuwen. 

Mijn vader kon ook mooi vertellen, het beste herinner ik me verhalen over de oorlog..... Stiekum een varken slachten bij het licht van een fietslamp. Het eten van bloembollen, waardoor hij geen bietjes meer lustte..... dat deed hem denken aan de oorlog. 

Ook dit is een herinnering....... mijn moeder die op zondag met het eten zit te wachten....... mijn vader die dan met een biertje op van de voetbal thuiskomt....... Na het eten op de bank in slaap valt en omdat hij altijd Studio Sport wil zien staan wij met z'n allen te roepen dat hij wakker moet worden omdat het begint. 

En slapen kon hij, want als mijn zus en ik Top Pop gingen kijken, sliep hij er gewoon doorheen. 

Hij keek graag naar komische dingen op tv. Bij Hotel op Stelten liep hij helemaal rood aan van het lachen....... 

Er werd eens een Lelijke Eend aangeschaft....... daar gingen we mee op vakantie en na een tussenstop wilde het beestje niet meer vooruit komen. Bleek dat het gaspedaal er half af lag. Ook was er een oude Hilman....... gifgroen gespoten omdat iemand die verf nog had (of zo), altijd terug te vinden op volle parkeerplaatsen, dat wel. Dat ding werd elke ochtend vloekend en wel de klucht opgeduwd om hem daarvan af te laten rollen, want anders wilde hij niet starten. Of een oude Mercedes, die niet meer starten wilde toen ik een keer dacht dat ik spugen moest en mijn vader op een parkeerplaats was gestopt. Noodweer was het, maar een paar aardige soldaten hebben ons toen weer op weg geholpen. Toen ik echt spugen moest........ nee, toen werd er niet meer gestopt, maar kreeg ik een plastic tasje. 

Als mijn vader zich een enkele keer versliep dan werd hij daar niet warm of koud van, zijn reactie: "nou, dan mag ik ook een uurtje eerder weg". 

We gingen altijd samen buiten roken. Er werd dan heel wat afgepraat. De meest diepgaande gesprekken ontstonden er........ en dat mis ik. 

Was bij ons dan alles rozegeur en maneschijn, nee hoor. Van de doden niets dan goeds dan? Nee, dat is ook niet de reden dat hier bijna alleen maar mooie dingen staan. Want vervelende herinnering worden futaliteiten....... ze vervagen tot ze verdwijnen in het niets. 

En dan zomaar op een warme dag houd het op, komen er geen herinneringen meer bij en zul je het moeten doen met wat je hebt........ 

*